Op zaterdag 12 oktober stond deze recensie in Dagblad van het Noorden, wij waren eerst een beetje stil maar daarna vooral heel trots!
Michelinbandjes in Emmen
Niet te veel, niet te zwaar: lekker begin …
‘Kun je even reserveren”, vraagt Hermus. ,,Waar?”, vraagt Co. ,,Bij de Drommedaar”, antwoordt Hermus. ,,Oké, en waar nu echt?”, zegt Co die een rijmend woordspelletje vermoedt. ,,Bij de Drommedaahaar”, herhaalt Hermus vermoeid, ,,in Emmen.’’ Het is waar, er is een drommedaar in Emmen. En dan niet in Wildlands, maar bij het oude dierenpark. Daar zit sinds een krap jaar een nieuw restaurant annex wijnbar in het pand dat ooit dienst deed als eterij bij de dierentuin in het stadscentrum. Het was nog een poosje pannenkoekenhuis, brandde in 2012 gedeeltelijk af en deed na herbouw dienst als kantoorgebouw. De roerige geschiedenis ten spijt, staat de nieuwe Drommedaar met een witglanzende façade en fraaie architectonische hoeken weer mooi te zijn in het stadscentrum. En het gerucht gaat dat ook de keuken een make-over heeft gehad.
Het interieur is eenvoudig en strak gehouden, de plafonds en de muren wellicht aan de saaie kant. Maar de stoelen zitten comfortabel, de verlichting is warm. We krijgen een plekje aan het raam met uitzicht op het plein dat het echte centrum van Emmen is. Op deze druilerige woensdag is het daar behoorlijk rustig, net als in het restaurant.
In de bediening staat vandaag een vrolijke, vriendelijke ober met bretels die de tijd voor de gasten neemt. Hij voorziet iedereen met regelmaat van water en een keur aan goede wijnadviezen van de indrukwekkende wijnkaart. Dat Hermus’ bestek niet helemaal brandschoon is, is hem wellicht wel aan te rekenen. Maar we zeuren daar verder niet over. Hebben we ook geen tijd voor. Voordat we überhaupt aan het bestuderen van de kaart toekomen staan er al lekkere zaken op tafel. We zien pappadum met gekonfijte eendenmousse en een krokantje en een merengue van olijf met gezouten citroen en koriander. Vervolgens komt de bediening met een enorme klont boter, waarvan hij een deel op een steen schept. Het blijkt misoboter, geserveerd met een desembol en olijfolie. De boter is zo romig en zacht. Co kijkt verzaligd, maar realiseert zich meteen tot haar spijt dat dit niet light is. Ze kan zich desondanks nauwelijks inhouden om er van door te blijven eten. Gelukkig roept Hermus haar tot de orde. Er moet ook gewoon gegeten worden.
Bij de Drommedaar kun je verschillende kanten op. Bijvoorbeeld met een zesgangen-verrassingsmenu van de chef. Een mooi alternatief is het driegangen-keuzemenu voor 37 euro. Krijgen we toch zes gangen, maar verdeeld over twee eters. Die 37 euro is een slimme prijs: om in aanmerking te komen voor een Bib Gourmand van de Michelingids is dit het maximum bedrag voor drie gangen.
Wat Co betreft doet haar voorgerecht al meteen mee voor de Bib. Bij de kwartel – knolselderij – kwark – sanbaizu noteren we: ,,Heel mals, lekker van smaak met beetgare knolselderij in een zuurtje dat er goed bij past.” Dat zuurtje komt van de kwark en de sanbaizu , een Japans mengsel van rijstazijn, mirin (rijstwijn) en sojasaus. In dit geval met toevoeging van bonito-dashi , een bouillon. Het kwartelboutje met een krokant korstje bewaart ze voor het laatst. ,,Niet te veel, niet te zwaar: lekker begin.”
Hermus start met dedorade-rode biet-kervel-yoghurt . ,,Vis met fris”, is zijn eerste associatie. En met diepte. De dorade is heel zacht gegaard, de biet komt in mousses en in schijven, de kervel is als een saus die alles op dit prachtige smaakbord verbindt.
Co vervolgt met een echt herfstgerecht: ravioli – bospaddenstoelen – pompoen – Parmezaan – truffel . De kleurschakering op het bord had in een herfstbos niet misstaan, de smaakschakering evenmin. De ravioli met paddenstoelen wordt ter tafel beraspt met parmezaan en verse truffel. Kijk, dan heb je Co meteen om. De beetgare peultjes tillen het gerecht uit zijn zwaarte omhoog.
Voor Hermus is er wildzwijn-pastinaak-Gerardus-tripel-boleten-steranijs . De wildzwijn arriveert als bitterbal en als filet, opgestapeld met als tussenetage een röstikoekje. De diepe bossmaak van het zwijn wordt verzacht door het zoet van de pastinaakpuree, de boleten geven nog wat extra herfst en van het ingedikte tripelbier met steranijs moet Hermus een beetje wenen.
Uit het zorgvuldig uitgezochte wijnarrangement (21 euro) komt als laatste glas een Pacherenc du Vic-Bilh. Die prachtige wijn uit het Franse zuidwesten, met onbekende druivensoorten als de arrufiac en petit manseng, hoort bij Co’s dessert, kaas – notenbrood – garnituren (met een supplement van 4 euro). Het notenbrood laat ze gaan, de chutneys – bleekselderij met gember, mango – raakt ze evenmin aan. Op haar tong alleen kaas: blauwschimmelkaas van Saint Agur , een riekende époisses, de zachte witte korstkaas Sainte-Maure en een Italiaanse brie-achtige kaas. Ze zwijgt verder. Hermus moet van kaas en wijn afblijven, maar hij kan zich gemakkelijk tevreden stellen met zijn sorbet van zoete aardappel, diverse bereidingen van mango, kokosroom en merengue. Wat hem en Co betreft mag er best wel eens een Bib Gourmand in Emmen komen.